gecelerdi icinde tum gunahlarin cirit attigi karanlik vakitler, onlar ki bir bir yalnizliklari ortaya cikaran en kotu gammazcilar. kimileri kendini atarken sokaklara, kimileri gomul muyormuydu kendi yalnizliklarina. bir de kalabaliklar icinde ki yalnizlar yok muydu her daim varolan. kendini gecelere ve gunduzlere verse de arada kaynayamayan, her daim goze batan, kendini bile kabullenememis insanlar.insan olduklarini anladiklarindan beri kendileriyle ugrasan, mutsuzluklairini didikleyen kendilerini ilk once kendilerine begendiremeyen insanlar.yalnizligin korkutamadigi, kalabaliklarin urkuttugu, insanlarin anlayamadigi ,yaradandan baska kimseleri olmayan, en huzursuz, en cansiz misafirler. belki de misafirliklerinin en fazla farkinda olan ve bu egretilikten sikilmis artik gitme vaktinin gelmesi gerektigini dusunen, ama hayattaki bir cok sey gibi zamana da hukmedemeyen insanlar. acizliklerinin farkinda olan ama farkindaligin mutluluk getirmedigin anlamis olanlar.