gecelerdi icinde tum gunahlarin cirit attigi karanlik vakitler, onlar ki bir bir yalnizliklari ortaya cikaran en kotu gammazcilar. kimileri kendini atarken sokaklara, kimileri gomul muyormuydu kendi yalnizliklarina. bir de kalabaliklar icinde ki yalnizlar yok muydu her daim varolan. kendini gecelere ve gunduzlere verse de arada kaynayamayan, her daim goze batan, kendini bile kabullenememis insanlar.insan olduklarini anladiklarindan beri kendileriyle ugrasan, mutsuzluklairini didikleyen kendilerini ilk once kendilerine begendiremeyen insanlar.yalnizligin korkutamadigi, kalabaliklarin urkuttugu, insanlarin anlayamadigi ,yaradandan baska kimseleri olmayan, en huzursuz, en cansiz misafirler. belki de misafirliklerinin en fazla farkinda olan ve bu egretilikten sikilmis artik gitme vaktinin gelmesi gerektigini dusunen, ama hayattaki bir cok sey gibi zamana da hukmedemeyen insanlar. acizliklerinin farkinda olan ama farkindaligin mutluluk getirmedigin anlamis olanlar.

Inanmak degil miydi ki bizi insan ogluna hep yenik dusuren? Inanmak isteyisimiz bizi biraktirmad imi yaban kollara? Kimi zaman tum kalkanlarimizi indirip savunmasiz kalmadik mi bizim gibi beserlere? Yikilisin mimari da kendimizdik aslinda. curuk temelle baslayan binanin cokusude fazla zaman almadi.Bilemedik dogru zamanlari dogru insanlari. Dogrular var miyidi ki cidden??? Varsa neden bize gorunenler hep yanlislardi? Tercihlerimiz neden hep yanlislar uzerineydi. Bilemedik biz, kendimizle es olanlari ustun sandik. 3 kurusluga 5 kurus deger verdik ,2 kurus kendimizden yitirdik. Yitirdiklerimiz degilde kaybettigmiz guvenlerdi bizi yikan. Her defasinda yeniden yikildik, zorlanarak .kendimize tutunarak ayaklandik. Topal, beli bukuk bir elimizde baston, gozlerde yas ,yurekte aci yola devam etttik.

Insanlar vardir iyi-kotu,insanlar vardir beyaz-siyah-sari,insanlar vardir acik-kapali,insanlar vardir inancli-inancsiz,insanlar vardir ocu-bucu… ama varolan hep insandir. paylar degisse de degismeyen ortak bir payda vardir, insan olmak. yasanan acilar hep aynidir aslinda, duyulan sevincler, akan gozyaslari. kimi zaman sebepler farkli da olsa hissetirdikleri aynidir aslinda. bundan degilmi ki cogumuz ayni sarkilara uzulup, ayni oyunlara guler, ayni filmler icin siraya gireriz. aslinda hepimiz farkli bir seye inaniyor, farkli sekilde yasiyor, farkli amaclar ediniyoruzdur bu hayatta. ama degilmidir ki yikilis sebeplerimiz cogu kez aynidir. hepimiz ask acisi ceker ,hepimizin yuregi ayni sekilde yanar, hepimiz secvdiklerimizi yitirdigimizde yok oldugumuzu dusunuruz. aslinda farkli paylarimiza oranla ne de coktur ortak paydalarimiz. ortakliklarimiz yuzunden uzar aradaki o koooskoca kesir cezgisi ve biz zannederiz ki her birimiz ayri bir ucunda kaldik o cizginin. bir kus olup ta ucabilsek yukarilara, bakabilsek kendimize o en yukarilardan, aslinda ne de cok benzedigimizi goruruz.belki istesek simdi de goruruz. ama aynilesmek, benzesmek belkide birbirmizi kabullenmektir bize zor gelen. hep bizim sectigimiz, bizim dedigimiz, bizim yaptigimiz dogru olsun isteriz. en cok kendimizi severiz, kendimizi dogru biliriz. bundan degilmi ki inandigimiz degerlerinde uzlasmaci yonunden cok farkliliklarini dile getirip ustunlugumuzu ispat etmeye calismamiz? acaba kimin kavgasini kim icin yada ne icin veriyoruz? kendimiz icin mi yoksa sahip oldugumuz degerler icin mi? insan olmanin getirdigi ihtiyac degil mi ki her inancin esasinda var olan siginma, guvenme, af dileme? Siyahi gorunce bu kara demek kolay kendini soyutlamak aslinda icten ice biraz da kendini ustun gormek, belkide onlara acimak… halbu ki olu kopegin dislerindeki guzelligi goren bir inanctan gelmisiz ve, o siyahligin gozlerinin taa icindeki aciyi ve guzelligi gorebilmek amacimiz . kendimizi severiz herzaman ilk once ve kusursuzca. ve herkes bizi sevsin isteriz kosulsuzca, caresizce. Ve en buyuk yalanciligi arkasina saklandigimiz inanclari kullanirken yapariz, aslinda ayrimcilik yapan kendimiz degilmiscesine…

Kendi icimize ne cok donuyoruz bazen
Dunya donerken ,biz kendi cevremizde donuyoruz
Tek dert bizimkiymiscesine!
Ne kadar da bencillesiyoruz bazen
Kuculen dunyamizda zihnimiz de gittikce kuculup basitlesiyor
Olecegimizi bile bile hala burda ki mutlulugun pesine dusuyoruz
Mutluluk yok! bunu anlamiyoruz ya da anlamak istemiyoruz
Insanoglu ne kadarda aciz ve cahi.
Gormek istemdigini asla gormuyor
Hayallerin pesinden bir omur tuketirken
Son nefesinde aklina geliyor ne de bos yasadigi
Insana kucuk duny denir ya hep,
Evet kucuk dunyadir, eger o kucuk dunyada kaybolursak Buyuk dunya adina ne yapabilirz ki Kendi icimizden cikmadikca nasil baskalarinin yaralarini sarabiliriz? Bu kadar mi beciliz! Bu kadar mi heva heves icindeyiz! Bu kadar mi esfeli safin derecesindeyiz
Olmayan yuzumuzle neyin hesabini verebilecegiz! Yazik bize cok yazik…

Bilmek insani mutlu kilmazmis,
cogu kez mutsuzluk getirdi
Bilgi insana tasiyamayacagi bir yukmus,
altinda ezildim
Sevgi istendiginde gelip seni bulan biri degilmis,
ogretildim
Cok sey ogrendim hayattan, aslinda
ogretildim
Kimi zaman ogrenmemek icin dirensem de
Ogrenilmesi gerekenler ogretiliyor
Hemde anlasilmasi ve kabullenilmesi kolay olmayan yollar ile
Kolaylar hep baskalari icin var edilmis sanki
Zor baslayan yolun bir daha kolaylasmasi zaten mumkun degil
Hayatta o tercihi ne zaman yapiyoruz tam olarak Bilmiyorum ama,
O karari suursuzca verdigmize eminim
Yoksa kimse baskaalri gulerken aglamayi secmezdi
Ya da sectiklerimizin bedellerinin ne kadar agir olacagini bilemedik
Mutlu olmak icindi aslinda tercihler
Istenilenin elde edilince artik mutsuzluk olacagini kim bilebilirdi ki
Yine hayat aah hayat deyip sineye cekmek gerek
Yine aci bir tebessumle karislik verip
Tek soz etmeden susmak gerek

bir varmis bir yokmus tu duydugumuz ilk sozler
bu dunyayi anlamaya baslarken bizi hayata hazirliyordu
bir bakima da bu masal dedigimiz gercekler ...
bir anda sahip olduklarimizin bir anda yok olabildiklerini gorduk
en cokta zamanin varmisla yokmus arasinda kaldigina tanık olduk
zamana yardım etmek istedik,
zamanin bize yardim etmesi gerekirken! ...
yine yokmuşlarin tek sahibi biz kaldik zamandan en buyuk vefasizligi gorerek...

sogut demiski;
sevmek zordur
yaşamak daha zor
severek yaşamak en zor

o halde kolay olan ,sevmeden yasamak mi? yada hepimizin istedigi, severek aci cekip yasamaktansa, sadece bencilce sevilmek mi ?